تصویرگری نوعی نقاشی روایت گر است و روایت گری متن را به عهده دارد. گاهی با متن و گاهی بدون متن ارائه می شود و میتواند دنبالهدار، یا تک فریم باشد. تفاوت اصلی تصویرگری با نقاشی، هدفمند بودن برای کاربردی مشخص، در نظر گرفتن مخاطب و سفارشدهنده است و از این نظر شباهت های بسیاری با طراحی گرافیک دارد.
اوستا از اولین کتابهای مصور در ایران بوده است. تصویرگری در ایران پیوندی محکم با مذهب داشته است. چنان که "مانویان" با گرایش خاص به تصویرسازی متنهای مذهبی سنت نگارگری را در آسیای مرکزی و اطراف رونق بخشیدند.
اغلب تصويرهای سنگ نگاره ها در دوران های مختلف تاریخی رواي حكايتهاي منظوم بودهاند همچون ديوانهاي شعری چون شاهنامه و کتاب های علمی- آموزشی نظیر شفا و قانون. تفاوت در این تصویرگریها منجر به شهرت و ماندگاری تاریخی آنها شد. پس از اسلام در ایران تصویرگری بیشتر در ترسیم و تجسم گل و گیاه با نمادهای گرافیکی در فرش، گلیم، کاشیکاری، قلمزنی و... بروز میکند. و پس از آن تصويرسازي معاصر در شیوههاي "قهوهخانهاي بروز کرد.
از انواع تصویرگری می توان به نقاشیهای داخل کتابهای کودک و روی جلد کتابهای بزرگسال (و گاه داخلی برای متن- که در ایران، تصویرگری برای متن بزرگسال کمتر رایج است)، نقاشیهای روی پوسترهای تبلیغاتی و اقلام تجاری، داستانهای مصور (کمیک استریپ)، و طراحیها و نقاشیهای داخل مجلات و روزنامهها را نام برد.